تاسوعای حسینی تجلی‌گاه ارادت به ماه منیر بنی هاشم

تاسوعا بزرگداشت شهادت اسوه ایثار، ادب و دلاوری بزرگ مردی است که با گذشت بیش از هزار و چهارصد سال ، هنوز تاریخ، روشن از کرامتهای اوست و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است.

نهم محرم منتصب به غیرت و سقای دشت کربلا قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع) است. او که وفادار به برادرش اباعبدالله الحسین (ع) بود.

تاسوعای حسینی تجلی گاه ارادت به ماه منیر بنی هاشم، آغاز عطشناک نهضت حسینی است. به راستی که خط سرخ عاشورا با واژه تاسوعا به حقیقت پیوست.

روز نهم محرم سال ۶۱ هجری، امام حسین و یارانش در محاصره نیروهای دشمن قرار گرفتند. در این روز دشمن آب را به روی اهل بیت امام حسین(ع) ویاران او بست. از آنجا که این روز بر اهل بیت(ع) سخت گذشت و شاید یکی از روزهای بسیار سخت و مصیبت بار برای خاندان پیامبر بود،به عنوان تاسوای حسینی مورد توجه شیعیان قرار گرفت.

نه در توصیف شاعر‌ها، نه در آواز عشاقی
تو افزون تر از اندیشه، فراوان تر از اغراقی

وفاداری و شیدایی، علمداری و سقایی
ندارند این صفت‌ها جز تو دیگر هیچ مصداقی

به خوبی تو حتی معترف بودند بدخواهان
یزید آنجا که می‌گوید الایاایها الساقی

تمام کودکان معراج را توصیف می‌کردند
مگر پیداست از بالای دوش تو چه آفاقی

چنان رفتی که حتی سایه‌ات از رفتنت جا ماند
رکاب از هم گسست از بس برای مرگ مشتاقی

فرار از تو فراری می‌شود در عرصۀ میدان
چنان رفتی که بعد از آن بخوانندت هوالباقی

بدون دست می‌آیی و از دستت گریزانند
پراز زخمی هنوز اما برای جنگ قبراقی

به سوی خیمه‌ها یا «عدتی فی شدتی» برگرد
که تو بی مشک سقایی، که تو بی دست رزاقی

شنیدم بغض بی گریه به آتش می‌کشد جان را
بماند باقی روضه درون سینه‌ام باقی

سید حمیدرضا برقعی

ص گ